معماری

ریشه آغاز تحولات معماری معاصر ایران را باید از دوران صفوی جست وجو کرد. از یک سو جنگ ها و کشاکش های متعدد با حکومت عثمانی و برخی از حکومت های اروپایی مانند پرتغال و انگلیس و از سوی دیگر آمد و شد هیات های نمایندگی و گروه های سیاسی اروپایی به ایران و در مواردی بازرگانان اروپایی و روسی موجب آشنایی بیش از پیش ایرانیان با برخی از دستاوردهای

تصورش را بکنید چقدر می توانست غم انگیز باشد اگر ما انسان ها نیز مانند برخی از حیوانات از موهبت دیدن و درک رنگ های متنوع عالم محروم بودیم و جهان را سیاه و سفید می دیدیم. هر چند حتی چشم انسان هم تنها می تواند بخش کوچکی از کل طیف انرژی موجی در طبیعت را دریافت کند. در حقیقت اجسام به خودی خود رنگی ندارند. وقتی نور سفید- نور

معماری فقط نوعی فعالیت رویداد یا مجموعه ای از دست سازها نیست حتی هنر صرف هم نیست . معماری برای تمام امور انسانی بنیادی و اساسی است و از همان آغاز تمدن ایجاد شده است چرا که بدون آن امکان بوجود آمدن تمدن یا فرهنگی وجود نداشت. معماری اجتناب ناپذیر جهانی بی پایان و نیاز ابتدایی است . دامنه ی معماری از بدوی ترین شکل سکونت در غارها تا پیچیده

در بررسی نسبت بین مدرنیسم و پُست ـ مدرنیسم بهترین نقطه شروع معماری است. ممکن است این امر بدین سبب باشد که معماری، که رابطه نزدیکی با تمام مناقشاتی دارد که درباره مدرنیسم و مدرنیته این قرن در گرفته است، حیطه‏ای از کنش فرهنگی است که در آن جنبشها و برتریهای سبکی بسیار چشمگیرتر است و نسبت به قلمروهای دیگر کمتر بحث‏برانگیز است... اگر در «پُست ـ فرهنگ» زندگی کنیم،

در ریاضیات سری فیبوناچی به دنباله‌ای از اعداد گفته می‌شود که بصورت زیر تعریف می‌شود: غیر از دو عدد اول اعداد بعدی از جمع دو عدد قبلی خود بدست می‌آید. اولین اعداد این سری عبارت‌اند از: ۰٬ ۱٬ ۱٬ ۲٬ ۳٬ ۵٬ ۸٬ ۱۳٬ ۲۱٬ ۳۴٬ ۵۵٬ ۸۹٬ ۱۴۴٬ ۲۳۳٬ ۳۷۷٬ ۶۱۰٬ ۹۸۷٬ ۱۵۹۷٬ ۲۵۸۴٬ ۴۱۸۱٬ ۶۷۶۵٬ ۱۰۹۴۶٬ ۱۷۷۱۱ این اعداد به نام لئوناردو فیبوناچی ریاضیدان ایتالیایی نام گذاری شده‌است.